(voor de kat z’n viool) Stemmen

Ik kan zinvollere manieren bedenken om mijn tijd te vergallen dan met politiek. Bijvoorbeeld door mijn handen in mijn schoenen te steken en met m’n hoofd tegen de muur lopen.
Ik geloof niet in politici. Al helemaal niet wat ze uitkramen – die ongefundeerde kreten en loze beloftes. Het zijn net kwakzalvers die middelen verkopen die niet werken en die de slachtoffers valse hoop geven.
Ik ga dus ook niet stemmen. Iemand die niet in God gelooft gaat tenslotte ook niet bidden in de kerk. De vage leuzen en valse beloftes tijdens verkiezingen wakkeren spontaan gestaald anarchisme in mij aan, waardoor ik iedere keer weer halsstarrig besluit om niet deel te nemen aan dit ijdel proces – ik ga nog liever kijken hoe het gras groeit.
Overigens vind ik het hele telsysteem ondoorzichtig en de uitslagen dubieus. Wie weet nou precies hoe dat tellen in zijn werk gaat? Wie kan mij garanderen dat daar niet gefraudeerd wordt? En wat dan nog? Doodsrom si eitarcomed!

Ooit eens achtte ik mezelf genoodzaakt om een stem uit te brengen. Ik stemde – net als de meerderheid van de Nederlandse burgers – tégen de Europese Grondwet. Met een zogenaamd alternatief verdrag (waarin alle essentiële onderwerpen van deze grondwet terugkomen, alleen anders geformuleerd) capituleerde ons kabinet alsnog en kalkte een paraaf, zonder excuus of conclusie, maar vooral zonder een nieuw referendum. Intussen is het wel duidelijk dat de Europese superstaat erdoorheen wordt gefietst. Is het vreemd dat ik mij bedrogen voel en wantrouwend uitlaat over de regering wanneer ik als kiezer compleet genegeerd en buitengesloten word? Het is klink en klaar dat het volk de macht ontbeert om een verschil te kunnen maken tegen een systeem dat ondemocratisch is en corrupt.

Iemand verweet me eens dat als ik niet ging stemmen ik ook geen recht van spreken had. Pardon? De vrijheid van meningsuiting is een van de kernpunten van de mensenrechten! Ik hoef niet eerst als een bruikbare idioot, tegen wil en dank naar de stembus om te mogen uiten wat ik hier schrijf. Dat argument is net zo onzinnig als dat ik een emmer water over iemand heen gooi en hem dan gebied om niet nat te worden. We krijgen de bezopen en willekeurige besluiten van de overheid immers als bakken stront over ons heen. Of je nu iets doet met je stem of niet: je zult meuren voor hun daden – en je hebt niets te willen!

Politiek is een illusie en democratie is slechts een façade; een poppenkast waarin ambtenaren luchtkastelen bouwen. Het is eigenlijk ongelooflijk dat mensen er onvoorwaardelijk wél in geloven. Zij stemmen op een ongegronde verwachting. Hoe kun je zo’n stekeblind vertrouwen hebben in die bekrompen stijve harken in saaie blauwe pakken die zichzelf twee keer in dezelfde rede tegenspreken, die vóór de verkiezingen de mensen naar de mond praten en zodra ze een meerderheid hebben hun standpunten compleet overboord gooien – iedere keer weer? Er is veel domheid voor nodig om niet in te zien dat deze mensen volslagen losgezongen zijn van de realiteit. Ze zijn het contact met de burger compleet verloren. Deze wereldvreemde bureaucraten hebben werkelijk geen idee hoe ingrijpend het dagelijkse leven van een gemiddelde burger is. Het zal ze trouwens koud laten. Siberisch koud! Hun intentie is enkel eigengewin. Zodra ze hun plicht hebben volbracht (en of die strookt met democratische beginselen zal hun een zorg wezen) verdwijnen ze als een fakir op een vliegend tapijt van het toneel, ergens naar een ‘beter baantje’. Uit het niets verschijnt er dan wel weer een nieuw gezicht in de kamer – niet eens een die hooggeleerd is of met een indrukwekkend arbeidsverleden achter de rug. Enige welbespraaktheid is vereist. Verder dien je te liegen met een stalen gezicht en te kunnen veinzen als je dood bent. Het is meegenomen als het je aan een ruggengraat ontbreekt.

De uiterlijke schijn van democratie oogt niet eens meer solide. De uitgewerkte, versierde voorgevel van onze politiek is aan het scheuren – het fundament is rot en voldoet niet meer om het pand te kunnen dragen. Je hoeft geen afgestudeerde constructeur te zijn om dat te kunnen inzien. Degenen die geen hardhouten plank voor hun kop hebben zien goed hoe het ‘Brussels dictaat’ ons land domineert. In de kamers der Staten-Generaal zijn ze met van alles in de weer – maar met niets concreets. Er wordt de schijn gewekt dat er belangrijke beslissingen worden genomen, compromissen worden gesloten en dat het volk wordt vertegenwoordigd – de kernvragen worden echter nooit beantwoord! Cruciale, invloedrijke besluiten worden in het geniep genomen en zo onopvallend mogelijk achter de coulissen doorgevoerd.

Vergeet niet het effect van buitensporige machtsstructuren rondom het bankwezen, de multinationals en de enorme techbedrijven die politieke macht gewoon kunnen afkopen. Laat staan de macht die de superrijken hebben (die zo nodig de nationale soevereiniteit willen afschaffen voor globalisering). Je moet er niet aan denken hoeveel gezag deze godheidswanende megalomanen uitoefenen op de politiek, de media, de gezondheidszorg en zelfs in het onderwijs van onze kinderen. Net voorbij het kritisch denken worden zowaar complotten getheoretiseerd over een hogere hiërarchie die aan alle touwtjes trekt en die erop uit is om een superstaat te creëren; een klein imperium van de hoogste elite om centrale macht uit te kunnen oefenen over de mensheid (lees: de Nieuwe Wereldorde). Ik denk natuurlijk liever niet zo, maar dat enge idee vind ik helaas geloofwaardiger en beter onderbouwd dan de apekool die een politicus in de tweede kamer staat te blaten. In elk geval kun je dan bij de volgende verkiezingen beter een poging wenden om tegen de maan aan te pissen – de kans op succes is dan groter dan dat je enig verschil uit zou maken met je stem.

Ik geloof dat je je het beste afzijdig kunt houden van alles wat met politiek te maken heeft. Het is slecht voor je gezondheid en het is pure tijdverspilling. Door dit artikel te schrijven hebben mijn bloedvaten al te lang onder hoge druk gestaan en heb ik er al teveel tijd aan verkwist. Maatschappelijke problemen worden nu eenmaal niet door de politiek opgelost. Politici onderhandelen over economische belangen; niet voor een rechtvaardige maatschappij.
Leef je leven naar je beste intenties en stijg uit boven de waan van de dag – dan nog zullen politieke besluiten invloed hebben op je leven, maar je behoudt dan wel je eigenwaarde.

‘Wie werkelijk vecht voor een rechtvaardige samenleving doet dat als een gewoon burger.’ Aldus Sokrates.

01022020 BjornKnoops